[One Part] #5 Dielari: „Jesteś moim życiem i wiem, że to się nie skończy" cz. I

       Drobna, jasnowłosa dwudziestolatka siedziała zanurzona w miękkim kocu. Dookoła niej porozrzucane były chusteczki. Zawsze tak było, kiedy ogarniał ją smutek. Wspominała wówczas chwile spędzone z chłopakiem, w którym zakochała się na zabój. Zostawiła go… tak po prostu.  Minęły dwa lata, a ona nadal go kochała. Tysiące kilometrów nie potrafiły rozerwać więzi, która ich łączyła…

***

- Ale mamo! – piszczała zirytowana dziewczyna opierając się o drewniany blat kuchenny – Serio muszę tam jechać?

- Musisz – powiedziała stanowczo kobieta nadal zmywając naczynia – Dawno nie byłaś u babci i przyda Ci się oderwanie od Buenos Aires. Tak to znowu dwa miesiące spędziłabyś w swoim pokoju.

- Jenyyy – westchnęło ciężko osiemnastolatka – Lubię swój pokój i siedzenie w nim mi nie przeszkadza, a chłopcy cały czas okupują komputer… Niech oni jadą do babci! – podniosła lekko głos i zaczęła nerwowo stukać palcami o drewno

- Jedziesz ty i koniec dyskusji. – dziewczyna była już dość zdenerwowana i uderzyła pięścią o stół, a znajdujące się na nim talerze upady z hukiem na podłogę, matka odwróciła się i o mało zawału nie dostała na widok potłuczonego szkła – Mario Claro Alonso! – wrzasnęła - Zejdź mi już z oczu, dziecko i idź się pakować. – kobieta starała się mówić spokojnie i schyliła się w celu zebrania szkła z podłogi. Clara odwróciła się na pięcie i ze zgorzkniałą miną ruszyła do swojego pokoju.

- Jedź. Będzie tak fajnie. Hiszpania jest boska. – dziewczyna przedrzeźniała pod nosem  próbując choć na chwilę oderwać myśli od planu zemsty na matce – Tutaj jest tak zarąbiście, że nawet Internetu nie ma! – wrzasnęła wywalając z walizki ubrania.

Wizja spędzenia w tamtym miejscu aż dwóch miesięcy, przerażała ją. Jedyne co podtrzymywało ją na duchu to ciasteczka babci. Słodycze stanowiły jej źródło pocieszenia. Sama sobie się dziwiła jakim cudem jest tak szczupła po zjedzeniu ogromniej ilości słodkości.

       Korzystając z okazji, że była piękna pogoda, a niedaleko znajdowała się plaża, Clara wygrzebała swoje bikini i wyszła z domu informując babcię jedynie głośnym krzykiem.

Gdy doszła na plażę zatopiła stopy w gorącym piasku i ruszyła w stronę morza. Rozłożyła koc i poszła zmoczyć się lekko wodą. Przyjemnie letnia woda dosięgnęła jej palców i spowodowała, że po ciele dziewczyny przeszedł dreszcz. Im większą część ciała zanurzała w wodzie tym robiło jej się cieplej. Całkiem fajnie się stało dopóki nie dostała piłką w głowę. Wtem straciła równowagę i upadła robiąc przy tym głośny plusk. Szybko poczuła, że ktoś ją podnosi. Kiedy znalazła się nad powierzchnią wody wypluła ciecz, która znalazła się w jej ustach i spostrzegła, że była w ramionach wysokiego, bardzo przystojnego bruneta. Wiedziała, że to przez niego „napiła się” słonej wody, więc próbowała wydostać się z jego uścisku.

- Puść mnie! – rozkazała i popatrzyła na niego jakby chciała sprezentować mu fioletowe limo pod okiem

- Lepiej nie, bo widzę, że nie najlepiej radzisz sobie w wodzie – zaśmiał się kpiąco i niósł dziewczynę do brzegu.

- Puszczaj mnie do cholery! – wydarła się wyraźnie zła, więc brunet uległ

- Skoro chcesz – rzekł z tajemniczym uśmieszkiem i wypuścił Clarę z rąk i to dosłownie. Dziewczyna ponownie walnęła o taflę wody, ale szybko się podniosła i ruszyła w stronę swojego koca wyrzymując włosy.

- Kretyn! – wrzasnęła na odchodne i przeklęła kilka razy pod nosem

- A tu się mylisz – krzyknął pewnie i podszedł bliżej drobnej osóbki – Diego mam na imię – uśmiechnął się zawadiacko i szedł za dziewczyną krok w krok jak straszny cień.

– Pięknie rozpoczęte wakacje – pomyślała

Clara zabrała swoje rzeczy i udała się do domu. Dopiero przed wejściem na posesję zauważyła, że ten „kretyn” cały czas za nią idzie. Stanęła przed furtką i odwróciła się w jego stronę.

- Co ty sobie wyobrażasz?! – wykrzyczała mu prosto w twarz – Dlaczego za mną idziesz?! – brunet otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale ona mu przerwała – Chciałeś zapewne dowiedzieć się gdzie mieszkam i postanowiłeś mnie śledzić! Osz ty chamie! – zamachnęła się, żeby go spoliczkować, lecz on w porę wykazał się zręcznością i chwycił jej rękę, która zawisła w powietrzu.

- Zadziorna kotka z Ciebie, ale wyjaśnijmy sobie jedno. Tutaj – wskazał na niewielki dom obok posesji pani Alonso – mieszkam. – na twarz Clary wypłynął ognisty rumieniec powodując, że jej delikatna, lekko opalona cera nabrała koloru wściekle czerwonego – A tak w ogóle to zdradzisz mi swoje imię, czy mam sam się dowiedzieć?

- Jestem Clara – wyciągnęła rękę w jego stronę spodziewając się, że zwyczajnie ją uściśnie, on owszem chwycił jej dłoń, ale w innym celu. Zbliżył swą twarz i lekko musnął ustami wierzch jej palców.

- Podrywacz, podrywaczem, ale mama wychowała mnie na dżentelmena  - uśmiechnął się do niej, ale tym razem inaczej, jakby… ciepło, przyjaźnie? Speszona dziewczyna, prędko zabrała rękę i lekko uniosła kąciki ust.

- Ja… ja muszę już iść – powiedziała szybko i pobiegła do domu. Spodobało jej się to jak chłopak zachował się wobec niej.

       Weszła do domu, położyła torebkę na podłodze i ruszyła do kuchni czując piękny zapach babcinego obiadu. Skradła się po cichu i zabrała jedną truskawkę z miski.

- Gdzie ty mi tu z tymi rączkami? – rzekła staruszka nawet nie odwracając się w stronę dziewczyny

- Chciałam spróbować tylko – odpowiedziała udając smutną, małą dziewczynkę, którą skarciła mama.

- Dzisiaj na kolacji będziemy mieli gości, więc ubierz się jakoś stosownie

- Co masz na myśli mówiąc stosownie? – zapytała biorąc kolejny owoc z naczynia

- Czyli, że masz mi nie chodzić w samym staniku po domu! – zaśmiała się i zmierzyła wzrokiem Clarę – A teraz sio mi z kuchni! – pogoniła dziewczynę ścierką i kontynuowała robienie obiadu.

       Clara siedziała w pokoju wpatrując się w ścianę. Nie wiedzieć czemu „skretyniały debil” imponował jej. To, że był pewny siebie dodawało mu uroku, a w jej głowie nadal siedział jego uśmiech.

Z amoku wybudziło ją zapalone światło w jednym z pokoi w domu obok. Rolety tegoż pomieszczenia były uniesione, co pozwalało dziewczynie ujrzeć osobę będącą tam właśnie wtedy. Owy brunet zdejmował  koszulkę, co zafascynowało osiemnastolatkę. No, Clari musisz przyznać, że jest seksowny – powiedział jakiś tajemniczy głosik w jej głowie i nie potrafiła się z nim nie zgodzić.

W tej chwili Diego spojrzał w okno i spostrzegł, że ktoś mu się przygląda. Zaśmiał się i pokręcił głową, a speszona dziewczyna chciała udać, że nic nie widziała i zakryła twarz poduszką.

       Niedługo po tym żenującym zdarzeniu mieli przyjść goście, więc Clara starała się znaleźć w stercie ubrań coś w miarę niepogniecionego, bo nie miała najmniejszej ochoty wziąć się za prasowanie. Kiedy już odnalazła zwiewną, białą sukienkę do połowy uda, spojrzała w lustro. To co tam zobaczyła można było nazwać po prostu jednym, wielkim koszmarem. Z takim, delikatnie mówiąc „nieładem” na głowie i twarzy, spokojnie mogłaby zagrać w horrorze jako straszydło. Szybko umyła, wysuszyła i zaatakowała lokówką włosy, a do ogarnięcia twarzy użyła kilku mleczek nawilżających, potem zrobiła lekki makijaż i w końcu mogła bez strachu spojrzeć w lustro.

Gdy już była gotowa zeszła na dół. Wtem ktoś zapukał do drzwi, więc pani Alonso popędziła wpuścić gości.

- Clara, upiekłabyś ciasteczka? – zwróciła się do dziewczyny przed otwarciem drzwi – Wiesz jak je zrobić, ja już nie mam czasu, a chyba nie chcesz rozmawiać z gośćmi, bo się zanudzisz na śmierć. – osiemnastolatka bez sprzeciwów westchnęła tylko i lekko przytaknęła głową udając się do kuchni.

- No to do roboty – rzekła z udawanym entuzjazmem i podeszła do blatu, gdzie miała już wszystko przygotowane. Chwyciła jeszcze jakiś fartuszek, który znalazła w szufladzie i zajęła się zarabianiem ciasta.

- Co ty tu robisz?! – warknęła, gdy zobaczyła, że do pomieszczenia wszedł Diego. W jej głosie można było usłyszeć złość, ale gdzieś tam głęboko, bardzo głęboko w sercu cieszyła się iż przyszedł.

- Twoja babcia była tak miła, że zaprosiła moich rodziców na kolację, a ja nie mogłem przepuścić okazji, żeby znowu Cię zobaczyć – powiedział i puścił do niej oczko na co ona nieco się skrzywiła. Dziewczyna postanowiła kompletnie go zignorować i zająć się ciasteczkami. – Może Ci pomóc? – zaoferował biorąc do ręki babciny fartuszek i obwiązując go sobie w pasie. Clara parsknęła śmiechem i odwróciła wzrok, a on zaszedł ją od tyłu i szepnął jej do ucha -  A tak poza tym to wiem, że mnie podglądałaś.

- To nieprawda! – pisnęła i przypadkowo mąka, którą Clara miała w ręku wylądowała na twarzy bruneta – Ups! – rzekła sztucznie i powróciła do poprzedniej czynności.

- No to się teraz doigrałaś! – uśmiechnął się złośliwie, a do ręki wziął paczkę białego proszku. Kilka sekund później zawartość tej paczki wylądowała na głowie dziewczyny. Gdy ta na niego spojrzała mógł spodziewać się wszystkiego, nawet tego, że go zabije.

- Spokojnie Clara, spokojnie. To tylko jakiś cholerny kretyn, który chce Cię wkurzyć. – szeptała do siebie i układała plan zemsty.

- Co tam mruczysz pod nosem? – powiedział widocznie zadowolony ze swojego czynu, lecz nie spodziewał się, że ona mu się odpłaci. Ledwo zdążył się zorientować, kiedy ta niewinna istotka rozgniotła mu na głowie jajka. Był już nieźle podminowany, ale zdążył się opamiętać gdy do kuchni weszła babcia dziewczyny wraz z jego rodzicami.

- Diego! – matka spojrzała na niego morderczym wzrokiem i gdyby rzeczywiście wzrok mógł zabijać to on właśnie leżałby martwy

- Niech się pani nie denerwuje. Podobno młodzież musi się wyszaleć. Ale nie spodziewałam się, że ta młodzież zrobi pobojowisko z mojej kuchni. - zaśmiała się staruszka

- Przepraszam babciu. Ja… ja to posprzątam – powiedziała ze skruchą i zaczęła ocierać nogę o nogę.

- Ja jej pomogę. W końcu też nabroiłem. – zbliżył się do dziewczyny, a ona lekko się zarumieniła i odsunęła.

Przez kolejne dwie godziny sprzątali kuchnię. W tym czasie nie odezwali się do siebie ani słowem, aż w końcu nie wytrzymał. Ta nieznośna cisza kaleczyła jego uszy.

- Odezwiesz się jeszcze do mnie, czy masz zamiar milczeć?

- Co mam mówić? – odburknęła – Twoje towarzystwo mi nie służy! – odwróciła się nie chcąc na niego patrzeć

- Gdybyś nie obsypała mnie mąką, nie byłabyś skazana na mnie…

- Chcesz się teraz ze mną kłócić?! – wrzasnęła – Ja to zrobiłam przypadkiem! To ty wysypałeś na mnie paczkę tego białego świństwa! – dziewczyna podeszła do niego i spojrzała mu w oczy. Chłopak nie wahał się ani chwili i chwycił ją w talii. Szybko znalazła się przy nim. Ich twarze dzieliły milimetry. Ta odległość niebezpiecznie się zmniejszała, aż w końcu połączyli swoje usta w delikatnym pocałunku. Obojgu im bardzo się to spodobało. Clara delikatnie odsunęła się i utonęła w jego czekoladowych tęczówkach. Zaraz po tym wtuliła się w niego.

- Czy to możliwe, że ja… zakochałam się w tobie? – zapytała niepewnie przygryzając wargę

- Wszystko jest możliwe – uśmiechnął się i oparł swoje czoło o jej – To… zostaniesz moją dziewczyną?

- A nie zostawisz mnie dla pierwszej lepszej? – zaśmiała się, a on skinął głową – Obiecaj! – zmieniła ton na poważny, ale po chwili znowu zaczęła się śmiać

- Obiecuję – przyłożył jej rękę do swojej piersi – Czujesz? – ona przytaknęła – Od teraz ono bije tylko dla Ciebie – przycisnął ją do siebie i trwali w uścisku jeszcze kilka minut. Jak zawsze ktoś musiał przerwać taką romantyczną chwilę. Do kuchni weszła babcia dziewczyny informując Diego, że powinien już wracać do domu.

- To ja już idę – Clara zrobiła smutną minę i nie chciała puścić jego ręki – No, nie smutaj już. Przecież jutro się zobaczymy. – chłopak delikatnie musnął wargami jej policzek, który momentalnie zaczerwienił się. Pomachali sobie i wyszedł.

       Młoda Alonso nie czekała długo, żeby znów zobaczyć ukochanego, gdyż po niedługiej chwili był on już w swoim pokoju. Usiadła na parapecie i zaczęli porozumiewać się poprzez miny. Co chwilę któreś z nich pokazywało sobie przez szybę serca. Gdy zrobiło się późno, oboje poszli spać. Clara jeszcze długo myślała o brunecie, a gdy zasnęła, śniła o nim.

       Mówią ‘od nienawiści do miłości’ albo odwrotnie… to akurat nieważne. W ich przypadku wszystko potoczyło się bardzo szybko. Nawet nie zdawali sobie sprawy z tego, że nie będą mogli bez siebie żyć. Dwa różne charaktery. Dwie różne osobowości. A jednak przeciwieństwa się przyciągają.

Każdy dzień mijał im bardzo szybko. Nawet się nie obejrzeli, a już nadchodził koniec sierpnia. On nie zdawał sobie z tego zbytnio sprawy, ale ona wiedziała, że będzie cierpiała, gdy już wróci do Buenos Aires.

       Przez te dwa niedługie miesiące bardzo się ze sobą zżyli, a co najdziwniejsze – Diego przestał oglądać się za dziewczynami. Poza swoją cudowną Clarą, świata nie widział. Tak słodko ze sobą wyglądali, że każdy kto obok nich przechodził, wzdychał i mówił „Jaka piękna para”. Jak tu się z tym nie zgodzić?

       W końcu nadszedł dzień 31 sierpnia. Clara wiedziała, że tego dnia będzie musiała rozstać się z Diego. Był jej pierwszym chłopakiem. Pierwszą, prawdziwą miłością. Był dla niej wszystkim, a teraz musiała go zostawić. Serce jej krwawiło, kiedy wstała rano ze świadomością, że w nocy wsiądzie na pokład samolotu, którym poleci do Argentyny.

       Siedziała w pokoju tępo wpatrując się w ścianę. Myślała o tym, co zrobi kiedy go opuści. Przecież kochali się, a dwojga zakochanych nie wolno rozdzielać. Rozmawiając z mamą przez telefon wiele razy próbowała ją przekonać do pozostania w Hiszpanii i uczenia się w tamtejszej szkole, lecz kobieta nie chciała się na to zgodzić.

- O czym tak myślisz? – ocknęła się słysząc głos bruneta wychylającego się zza drzwi. Dziewczyna odwróciła się w jego stronę i uśmiechnęła się delikatnie

- Nic ważnego – westchnęła – Gdzie dzisiaj idziemy? – spytała, aby choć na chwilę zapomnieć o wyjeździe

- No nie wiem, nie wiem – usiadł obok niej i zaśmiał się – Może dzisiaj zostaniemy tutaj? – Clara spojrzała na niego podejrzliwie, a ten zaczął ją łaskotać

- Diego! Przestań! – próbowała jakoś uwolnić się od bruneta, ale nie dawał za wygraną

- No dobra, dam Ci już spokój – pochylił się nad nią i czule pocałował. Po policzku Clary spłynęła pojedyncza łza. Na szczęście nie zauważył tego. Uświadomiła sobie wtedy jak bardzo będzie tęskniła za jego ustami, za jego ramionami, za jego zapachem, za całym nim.

       Ten dzień spędzili wspólnie, świetnie się przy tym bawiąc. Kilka godzin przed wylotem, Diego zaprosił swoją ukochaną na kolację. Morze, plaża, płatki róż, świeczki, muzyka, jedzenie. Wszystko było dopięte na ostatni guzik. Po tym jak zjedli, położyli się na kocu przy brzegu. Trzymając się za ręce spoglądali w niebo. Było tam mnóstwo jasnych gwiazd.

- Diego… - zaczęła niepewnie

- Tak, kochanie? – spojrzeli sobie w oczy. Dziewczyna nie wytrzymała i rozpłakała się. Diego przytulił ją i uspokajał, a ona nie mogła wydusić z siebie słowa.

- Kotek… Ja wyjeżdżam – szepnęła zalana łzami – Muszę wracać do domu. Do Argentyny.

- Jak to wyjeżdżasz?! – prawie krzyknął ze łzami w oczach - Nie możesz mnie zostawić. Nie pozwolę na to. – wtuliła się w jego umięśnioną klatę i oboje płakali.

       Późnym wieczorem wzięła swoje walizki i razem z babcią pojechały na lotnisko. Nie pożegnała się z nim. Nie potrafiła tego zrobić. Właśnie czekała na odprawę, gdy gdzieś w tłumie usłyszała swoje imię. Odwróciła się i zobaczyła Go. A jednak przyszedł się z nią pożegnać. Była dla niego zbyt ważna, żeby tak po prostu ot tak mogła sobie pojechać i już. Szybko do niej podbiegł i złapał za ręce.

- Nie chcę żebyś wyjeżdżała, ale nie jestem w stanie zrobić nic abyś mogła zostać. – powiedział na jednym tchu – Chciałbym żebyś coś wiedziała… Jesteś pierwszą dziewczyną, którą naprawdę pokochałem i, z którą mógłbym być do końca mojego życia. Obiecaj mi, że nigdy o mnie nie zapomnisz, nawet jeśli poznasz innego, zakochasz się w nim, założysz rodzinę… ale proszę, obiecaj mi to! Kocham Cię i wiedz, że zawsze będę Cię kochał. Nic ani nikt nie wypełni pustki w moim sercu, która zostanie tam po Tobie. – kiedy to mówił nie powstrzymywał łez, ona także. Tak bardzo ją kochał, a odległość nie mogła zabić ich miłości.

 - Diego, ja też bardzo Cię kocham i nie byłabym w stanie o Tobie zapomnieć. Będę bardzo tęsknić. – kilka łez spłynęło po jej policzku. Zbliżyła się do niego i po raz ostatni mogli poczuć smak swoich ust. Przez kilka sekund wszystko, co było dookoła nich zniknęło. Byli tylko oni. Gdy oderwali się od siebie spojrzeli sobie głęboko w oczy i płakali.

- Żegnaj – szepnęła tak cicho, że tylko on zdołał to usłyszeć. Chwilę później zniknęła wśród wielu ludzi i już jej nie zobaczył. Odwrócił się i tak po prostu odszedł…

Czy to naprawdę już koniec…?

„Daj mi jeszcze jeden dzień
Ponieważ chcę zobaczyć Cię tu
Daj mi jeszcze jeden dzień
Ponieważ musisz wiedzieć, że
Nocami myślę o Tobie"

_______________________________

Pierwszy part, który tutaj dodaje i już spieprzony :c
No, ale mówi się trudno, żyje się dalej...

Hmm... nadal się zastanawiam, czy napisać drugą część, więc wybór należy do Was. Nie chcę nikogo zmuszać do czytania tego ;/
Dzisiaj powinien pojawić się jeszcze part Walentynkowy, jeśli zdążę go napisać.

A w środę wróciła Justyna! Radujmy się!
No dobra jest 2 w nocy, więc to tyle ode mnie.
Besos i do następnego ;*